Wszystkich haseł w słowniku: 41

A

B

C

Ć

D

E

F

G

H

I

J

K

L

Ł

M

N

O

Ó

P

Q

R

S

Ś

T

U

V

W

X

Y

Z

X

Ź

1-9

Agnozja

to stan zaburzonej zdolności rozpoznania znanych elementów otoczenia, przy braku zaburzenia części odbiorczej na skutek uszkodzenia płatów ciemieniowych w mózgu. Termin wprowadzony przez Sigmunda Freuda w 1891 roku. Z uwagi na różne rodzaje modalności wyróżnia się: agnozję wzrokową agnozję słuchową agnozję czuciową Objawy: agnozja wzrokowa (zwana również ślepotą korową bądź psychiczną) - trudności w rozpoznawaniu znanych obiektów przy zachowanych możliwościach rozpoznawania ich za pomocą innych zmysłów. Pojawia się po uszkodzeniach okolic dolnej, skroniowej (kory mózgowej), w miejscach odpowiedzialnych za scalanie pojedynczych wrażeń. Częściej występują po uszkodzeniach prawej półkuli. Niektórzy pacjenci potrafią kopiować to co widzą, inni nie. słuchowa (zwana głuchotą duchową) - trudności z rozpoznawaniem dźwięków (szczególnie dźwięków otoczenia), w wyniku niewielkiego uszkodzenia okolic skroniowych prawej półkuli. Gdy jest bardziej rozległe, doprowadza do amuzji, czyli nie rozpoznawania dźwięków muzycznych (pacjenci nie potrafią zaśpiewać, powtórzyć melodii. dotykowa – trudności w rozpoznawaniu obiektów za pomocą dotyku. astereognozja – trudności w rozpoznawaniu obiektów za pomocą dotyku, ruchu, położenia, drżenia i wibracji ale bez kontroli wzroku (mogą powiedzieć jakie cechy ma obiekt ale nie potrafią scalić wszystkich wrażeń). Są wynikiem uszkodzeń płata ciemieniowego (okolic wtórnych odpowiedzialnych za syntezę wrażeń). Lokalizację można rozpoznać po ręce, w której występuje astereognozja - występowanie zaburzenia w prawej ręce oznacza uszkodzenie w lewej półkuli mózgu i odwrotnie. czysta agnozja dotykowa – pacjenci w ogóle nie potrafią rozpoznać cech przedmiotu. Lokalizacja – okolice kory czuciowej płata ciemieniowego odpowiedzialnych za proste wrażenia czuciowe.